આદર્શ શિક્ષક

એક નિશાળમા વિદ્યાર્થીઓનો  વિદાય-સમારમ્ભ ચાલતો હતો, બધા વિદ્યાર્થીઓ ખૂબ તોફાનના મૂડમા હતા. આજે તેમને કોઇ શિક્ષક ખિજાવાના નહોતા.

બધા વિદ્યાર્થીઓ પોતાના વારા પ્રમાણે સ્ટેજ ઉપર આવે છે અને પોતે કરેલા તોફાન અને શિક્ષકે આપેલી સજાઓનુ વર્ણન કરે છે. બધા શિક્ષકો ખૂબ હસે છે.

પણ આચાર્યશ્રી ખુશ દેખાતા નથી. વારે ધડીએ ઉભા થાયને  બેસે છે. કદાચ એમના વહાલા વિદ્યાર્થીઓ શાળા છોડે છે એનુ દુ:ખ હશે.

        એવામા ગણિતના સાહેબ બધાના ઉજળા ભવિષ્ય્ માટેની પ્રાર્થના કરે છે. આચાર્ય એવામામા ઉભા થઇ બહાર નીકળી જાય છે. થોડી વાર પછી ખિસ્સામા મોબાઇલ મુકી ખુરશી ઉપર બેસે છે.

બીજા શિક્ષક પોતાના વારા પ્રમાણે આવી વિદ્યાર્થીઓને પોતાના અનુભવ કહે છે. આચાર્ય એવામા મોબાઇલમા કાઇક વાત કરતા નજરે પડે છે. ધણા ગમ્ભીર મુદ્રામા આવી જાય છે.

થોડીવારમા તેમનો સ્ટેજ ઉપર બોલવાનો વારો આવે છે,  બધાને હસાવે છે અને તોફાનો બદલ ખીજાય  પણ છે. વિદાય-સમારમ્ભ  પૂરો થાય છે.

વર્ષો  વીતી જાય છે, એવામા અચાનક રસ્તામા આચાર્યશ્રી એક વિદ્યાર્થીને દેખાય છે. વિદ્યાર્થી પાસે આવીને પગે લાગે છે, પોતાની સર્વિસની વાતો કરે છે. અને છેલ્લે વિદાય-સમારમ્ભમા મળ્યા હતા એની યાદ અપાવે છે.  આચાર્યશ્રી ની આંખો ભીની થઇ જાય છે. વિદ્યાર્થી સાહેબને કારણ પુછે છે, સાહેબ કહે છે," તે દિવસે તમારો વિદાય સમારમ્ભ  ચાલ્તો હતો અને મારી 6 વરસની દિકરીનુ અકસ્માત થયુ હતુ એવો ફોન આવ્યો હતો, તમારી ખુશીમા ભંગ ના પડે, એટ્લે હુ હોસ્પીટલ ન ગયો. 15 મીનિટ પછી હોસ્પીટલ માથી  ફોન આવ્યો કે, "મારી દિકરીનુ મોત થયુ છે." તમારા ખુશીમા ખલેલ  ન પહોચે એટલે તમને વક્તવ્ય આપીને પછી  હુ તરત જ  હોસ્પીટલ પહોચ્યો. આટલુ સાંંભળી  વિદ્યાર્થી  રસ્તા ઉપર જ ધુસકે-ધુસકે રડી પડ્યો.

આ કોઇ વાર્તા નથી, કચ્છની એક શાળાની 2010ની સત્ય ધટના છે.

કદાચ આને જ આદર્શ શિક્ષક કહેવાય.